Brodawczaki: rodzaje, objawy i cechy leczenia

Brodawczaki są szeroko rozpowszechnione we współczesnym społeczeństwie. Według statystyk medycznych są one obserwowane w takiej czy innej formie u 80% osób i są łagodnymi małymi formacjami podobnymi do guza na skórze i błonach śluzowych różnych części ciała. Są tylko jednym z przejawów zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), którego szczepy występują w ponad 190 gatunkach. Wśród nich wyróżnia się wirusy o wysokim, średnim i niskim ryzyku onkogennym. Dlatego oprócz wady estetycznej brodawczaki mogą stanowić poważne zagrożenie dla życia i zdrowia człowieka, ponieważ niektóre z nich mogą przekształcić się w nowotwory złośliwe.

Co to jest HPV

Wirus brodawczaka ludzkiego infekuje tylko ludzi, a jego główną drogą transmisji jest droga płciowa. Dlatego HPV występuje najczęściej wśród osób aktywnych seksualnie. Wyjaśnia to fakt, że najczęściej infekcja występuje w młodym wieku w momencie rozpoczęcia aktywności seksualnej i jej szczytu, czyli 15-25 lat. Co więcej, kilka szczepów (typów) HPV może znajdować się jednocześnie w ludzkim ciele, wywołując pojawianie się różnych typów guzopodobnych formacji na skórze i błonach śluzowych.

Choroba wywoływana przez HPV nazywana jest brodawczakowatością.

Do zakażenia wirusem dochodzi w przypadku kontaktu skóry lub błon śluzowych z cząstkami złuszczającej się skóry lub błon śluzowych zakażonej osoby. Przywierają do błon niedojrzałych komórek nabłonkowych, skąd przenikają do cytoplazmy komórki, a następnie do jądra. To właśnie w jądrze komórkowym zawarte jest DNA, które HPV uszkadza. W rezultacie, gdy dotknięta komórka dzieli się, konsekwencją tego będzie powstanie nie zdrowych nowych komórek, ale już ze zmienioną informacją genetyczną, co prowadzi do zakłóceń w mechanizmie ich reprodukcji i różnicowania. Staje się to przyczyną pojawienia się nowotworów na skórze i błonach śluzowych.

Infekcja HPV może prowadzić nie tylko do powstawania brodawczaków, ale także brodawek, a także brodawek płaskich i narządów płciowych. Może jednak przebiegać bezobjawowo. W takim przypadku pacjent nie będzie wykazywał zewnętrznych objawów zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego, ale będzie działał jako nosiciel i może zarażać innych podczas stosunku płciowego bez zabezpieczenia lub w domu.

Tak więc infekcja HPV nie zawsze prowadzi do powstania brodawczaków. Zależy to od siły odporności danej osoby, ale częściej pierwsze małe brodawczaki pojawiają się 1-6 miesięcy po zakażeniu.

Wirus brodawczaka ludzkiego jest wewnątrzkomórkowy. Dlatego przy wystarczającej sile układu odpornościowego organizm skutecznie tłumi jego aktywność i nie daje możliwości wywołania proliferacji komórek. Ale wraz z osłabieniem odporności w wyniku działania pewnych czynników osłabia się obrona organizmu, wirus jest aktywowany, co prowadzi do powstawania brodawczaków.

Wszystkie szczepy lub typy HPV można podzielić na 4 grupy:

• nieonkogenny - szczepy 1-5, 63;
• niskie ryzyko onkogenne - szczepy 6, 11, 40, 42-44, 54, 61, 70, 72, 81;
• średnie ryzyko onkogenne - szczepy 26, 31, 33, 35, 51-53, 58, 66;
• wysokie ryzyko onkogenne - szczepy 16, 18, 39, 45, 56, 59, 68, 73, 82 (typy 16 i 18 uważane są za najbardziej niebezpieczne).

Szczepy HPV o wysokim ryzyku onkogennym mają w swoim DNA specjalne geny, które są odpowiedzialne za syntezę określonych białek, onkoprotein (E6 i E7). Dlatego też, gdy zostanie włączony do DNA komórki ludzkiej, zmniejsza się jej ochrona przeciwnowotworowa. Onkoproteiny destabilizują genom komórki skóry, prowokują jej aktywną reprodukcję i tłumią zdolność do różnicowania. Dlatego jest to obarczone wysokim ryzykiem zachorowania na raka w przypadku zakażenia szczepami wirusa brodawczaka ludzkiego o wysokim ryzyku onkogennym.

Wielkość niebezpieczeństwa stwarzanego przez brodawczaki zależy bezpośrednio od rodzaju HPV. Zakażenie szczepami o wysokim ryzyku onkogennym jest niebezpieczne dla rozwoju:

• rak szyjki macicy;
• nowotwory złośliwe odbytu, sromu, prącia;
• rak jamy ustnej i gardła itp.

70% przypadków raka szyjki macicy jest spowodowanych zakażeniem wirusem HPV typu 16 i 18.

Ale nawet w przypadku zarażenia szczepami o niskim ryzyku onkogennym i powstawaniu brodawczaków należy je ostrożnie leczyć. Nowotwory wypukłe są często uszkadzane przez odzież, krwawią i mają skłonność do stanów zapalnych. Jednocześnie chyba największy dyskomfort przynoszą formacje na genitaliach, które powodują dotkliwy dyskomfort i komplikują prowadzenie życia intymnego. W takich przypadkach możliwe jest dołączenie wtórnej infekcji, która może powodować rozwój powikłań ropno-septycznych. Ponadto brodawczaki mogą tworzyć się na błonach śluzowych prawie wszystkich narządów wewnętrznych, co prowadzi do zakłócenia ich pracy. Tak więc często występuje brodawczakowatość górnych dróg oddechowych, co powoduje trudności w oddychaniu.

Przyczyny powstawania brodawczaków i czynniki ryzyka

HPV może być przenoszony drogą płciową, a także z zakażonej matki na dziecko podczas porodu. Nie wyklucza się kontaktu z domową drogą przenoszenia wirusa, to znaczy przy wspólnym używaniu ręczników, ubrań itp. To wyjaśnia wysoką częstość występowania HPV na świecie. Możliwe jest również samozakażenie. W takim przypadku, jeśli jeden brodawczak zostanie zraniony, wirus może zostać przeniesiony do zdrowych obszarów skóry i wpływać na nie.

Głównymi przyczynami infekcji HPV są częste zmiany partnerów seksualnych i seks bez zabezpieczenia.

Ale infekcja wirusem nie zawsze prowadzi do powstania brodawczaków, brodawek narządów płciowych itp. Prawdopodobieństwo rozwoju brodawczaka zależy od różnych czynników:

• niedobór odporności dowolnego pochodzenia, w tym przyjmowanie leków hamujących odporność (immunosupresanty, cytostatyki itp. ), obecność zakażenia wirusem HIV, uszkodzenie popromienne;
• zmniejszenie obrony organizmu na tle zmian fizjologicznych podczas ciąży;
• wczesny początek aktywności seksualnej, gdy układ odpornościowy nie jest jeszcze w pełni uformowany i wzmocniony;
• mikrourazy skóry i błon śluzowych;
• infekcja wysoce onkogennymi szczepami HPV;
• obecność w ciele jednocześnie kilku rodzajów HPV;
• obecność innych chorób przenoszonych drogą płciową (STD), w szczególności rzeżączki, rzęsistkowicy, opryszczki, zakażenia wirusem cytomegalii, wirusem Epsteina-Barra, zapaleniem wątroby typu B i C itp. ;
• zaburzenia hormonalne;
• wyczerpanie organizmu, hipowitaminoza, chroniczne zmęczenie i silny stres;
• porody mnogie i aborcje;
• obecność ciężkich chorób przewlekłych, w szczególności cukrzycy;
• prowadzenie niezdrowego stylu życia, obecność złych nawyków;
• złe warunki życia.

Osoby starsze i z nadwagą są bardziej podatne na powstawanie brodawczaków. Co więcej, ich nowotwory często tworzą się w fałdach skóry, co przyczynia się do ich urazów i stanów zapalnych.

Rodzaje i objawy

Nowotwory wywołane zakażeniem HPV mogą tworzyć się na skórze i błonach śluzowych różnych części ciała, w tym twarzy, szyi i dekoltu. Mogą również tworzyć się na ramionach, nogach, plecach, narządach płciowych, w tym na kroczu, wargach sromowych mniejszych i większych, sromie, pochwie, szyjce macicy, penisie, zwłaszcza wzdłuż rowka koronowego i wędzidełka. Nie wyklucza się uszkodzenia błony śluzowej jamy ustnej, języka, nosogardzieli, przełyku, pęcherza, spojówki oka, tchawicy i innych narządów wewnętrznych.

Wirus brodawczaka ludzkiego może prowadzić do pojawienia się nowotworów o innej naturze. Ogólnie można je podzielić na 3 grupy, chociaż we wszystkich przypadkach przyczyna ich pojawienia się jest taka sama - zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego.

• Brodawczaki to łagodne nowotwory w kolorze różowym, białym, perłowym lub jasnobrązowym, najczęściej tworzące się na powiekach, ustach, klatce piersiowej, pod pachami, na szyi. Są zlokalizowane pojedynczo i zwykle nie mają tendencji do łączenia, nawet przy wielu zmianach. Brodawczaki są zwykle okrągłe lub wypukłe, przypominają głowę kalafiora, częściej mają nogę.
• Brodawki to łagodne formacje o brudnobrązowym lub jaśniejszym kolorze w postaci grzebienia lub zestawu kosmków połączonych wspólną podstawą. Najczęściej znajdują się w okolicy narządów płciowych, odbytu i wokół ust. Mają tendencję do łączenia się ze sobą i w rezultacie pokrywają duże obszary ciała. Ich wygląd jest spowodowany zakażeniem wirusem HPV typu 6 i 11. Rozróżnij brodawki spiczaste, płaskie i śródnabłonkowe.
• Brodawki są nierównymi, lekkimi, łagodnymi formacjami podobnymi do guza w postaci płytki lub małego guzka na powierzchni skóry dłoni, przy paznokciach, stopach, twarzy i przedniej części ciała. Brodawki mogą wyglądać jak brodawczaki, ale różnią się od nich szeroką podstawą. Zwykle występują przy zakażeniu HPV typu 1-5, 7-10, 12, 14, 15, 17, 19-24.

Takie guzopodobne formacje mogą różnić się wielkością od kilku milimetrów do dużych narośli pokrywających duże obszary skóry lub błon śluzowych.

Nowotwory mogą również różnić się wyglądem, co bezpośrednio zależy od rodzaju wirusa HPV, który dostał się do organizmu. Częściej niż inne są:

• Wulgarne lub pospolite - wybrzuszenia o gęstej konsystencji o średnicy większej niż 1 mm. Mają tendencję do łączenia się i grupowania.
• Brodawki podeszwowe unoszą się ponad powierzchnię skóry, często bolesne guzki o błyszczącej powierzchni i brzegu. Cechą charakterystyczną jest brak wzoru skóry. Ich powstawanie jest prowokowane przez HPV typu 1, 2, 4.
• Brodawczaki płaskie to miękkie, gładkie, płaskie, zwykle zaokrąglone narośla o normalnym kolorze skóry lub lekko żółtawe, różowawe. Mogą wywoływać swędzenie, dlatego często są zranione, bolesne i zaognione. Przyczyną ich powstawania są szczepy HPV 3 i 10.
• Nitkowate (akkrochordy) są jednym z najczęstszych brodawczaków, zwłaszcza wśród osób starszych. Najczęściej spotykany na twarzy, wokół oczu, w pachwinie, pod pachami, na szyi. Mają żółtawy kolor i mają tendencję do stopniowego wzrostu, zamieniając się w guzki o gęstej, ale elastycznej konsystencji.
• Brodawki narządów płciowych w kroczu, narządy płciowe.

Brodawczaki mogą być widoczne gołym okiem lub zlokalizowane w grubości skóry lub błon śluzowych. W tym drugim przypadku nazywane są endofitycznymi, a jednym z ich objawów jest dysplazja szyjki macicy. Klęska żeńskich narządów wewnętrznych przez brodawczakowatość może wskazywać:

• swędzenie, pieczenie, płacz w kroczu;
• obfity upławy;
• krwawe wydzielanie, w szczególności powstałe po stosunku seksualnym;
• dyskomfort podczas intymności.

Czasami brodawczakowatość może wywoływać ból pleców i miednicy, osłabienie, obrzęk nóg i niepotrzebną utratę wagi. Takie objawy należą do najbardziej niepokojących, ponieważ mogą wskazywać na rozwój powikłań zakażenia HPV.

Diagnostyka

Jeśli na ciele, twarzy lub genitaliach tworzą się brodawczaki, należy skonsultować się z dermatologiem. Umożliwi to nie tylko diagnozowanie infekcji wirusem brodawczaka ludzkiego we wczesnych stadiach, ale także podjęcie działań zapobiegających tworzeniu się nowych elementów, a także obserwowanie zmian w już istniejących.

Szczególnie ważne jest, aby nie wahać się z wizytą u lekarza, jeśli pojawią się oznaki wzrostu, przebarwienia brodawczaka, nieprzyjemny zapach lub ból w okolicy jego lokalizacji.

Przede wszystkim lekarz przeprowadzi dermatoskopię, czyli badanie nowotworów za pomocą specjalnego urządzenia powiększającego. Umożliwi to określenie ich charakteru, a także zauważenie niebezpiecznych znaków wskazujących na wysokie prawdopodobieństwo degeneracji łagodnej formacji w złośliwą, nie wspominając o uformowanym raku. Jeśli zostaną wykryte we wczesnym stadium rozwoju, są z powodzeniem uleczalne i mają korzystne rokowanie na przyszłość.

Konieczne jest, aby pacjentki zostały przebadane w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową, zwłaszcza jeśli brodawki znajdują się w okolicy narządów płciowych. Również w takich sytuacjach kobiety otrzymują porady od ginekologa, a mężczyźni od urologa. Jest to ważne dla zdiagnozowania obecności wirusa brodawczaka ludzkiego szyjki macicy, cewki moczowej itp. oraz, jeśli to konieczne, przepisania odpowiedniego leczenia.

Aby potwierdzić zakażenie brodawczakiem, pacjentom zwykle przypisuje się analizę PCR. Za jego pomocą można nie tylko potwierdzić lub zaprzeczyć infekcji wirusem brodawczaka ludzkiego, ale także dokładnie określić szczepy.

Leczenie i usuwanie brodawczaków

Leczenie infekcji wirusem brodawczaka ludzkiego jest zawsze złożone. Oczywiście można po prostu usunąć przeszkadzającego brodawczaka, ale w tym przypadku istnieje duże ryzyko, że wkrótce na jego miejscu powstanie nowy lub nawet kilka. Ponieważ głównym powodem powstawania brodawczaków jest zmniejszenie własnej obrony organizmu, co pozwala uaktywnić się uśpionemu w organizmie HPV, przede wszystkim pacjentom z brodawczakowatością przepisuje się terapię lekową. Obejmuje przyjmowanie immunomodulatorów i środków przeciwwirusowych. Przy rozległych uszkodzeniach skóry i błon śluzowych z brodawczakami można również przepisać leki cytotoksyczne. Ale są przyjmowane pod nadzorem lekarza, ponieważ mogą wywołać poważne skutki uboczne.

Jeśli u pacjenta zostaną zdiagnozowane współistniejące infekcje lub choroby, należy mu zalecić odpowiednie leczenie, a czasami konieczna jest dodatkowo konsultacja ze specjalistą i poddanie się terapii pod jego nadzorem.

Obowiązkowemu usuwaniu podlegają brodawki wszystkich typów, a także brodawczaki, które często są zranione i zaognione. W innych przypadkach usunięcie odbywa się na życzenie pacjenta. Ale możliwe jest rozpoczęcie eliminowania widocznych objawów infekcji HPV dopiero po zakończeniu leczenia chorób współistniejących, jeśli takie istnieją, i na tle kontynuacji terapii przeciwwirusowej.

Ogólnie wszystkie nowoczesne metody niszczenia lub usuwania brodawczaków można podzielić na 2 duże grupy:

• chemiczny – polega na zastosowaniu różnych związków chemicznych do usuwania brodawczaków, m. in. kwasu trichlorooctowego, preparatów dermatologicznych;
• fizyczne - oznacza usunięcie brodawczaków chirurgicznie, za pomocą elektrokoagulacji, kriodestrukcji, lasera, fal radiowych lub koagulacji plazmowej.

Po usunięciu brodawczaka tą czy inną metodą ważne jest, aby zastosować miejscowe środki przepisane przez lekarza, aby przyspieszyć gojenie i wyeliminować ryzyko infekcji.

Powodzenie leczenia, a zwłaszcza usunięcia brodawczaków, zależy od siły układu odpornościowego. W stanie normalnym w 90% przypadków w ciągu 2 lat od momentu zakażenia wirus HPV ulega stłumieniu lub nawet całkowitemu zniszczeniu. Ale to nie gwarantuje, że nie ma ryzyka ponownego zakażenia lub powstania nowych brodawczaków. Jeśli odporność jest zmniejszona na skutek działania pewnych czynników, brodawczakowatość staje się przewlekła, okresowo daje nawroty i może prowadzić do poważnych powikłań.

W celu zapobieżenia zakażeniu niebezpiecznymi szczepami HPV i rozwojowi poważnych powikłań, szczególnie w przypadku dziewcząt, zaleca się szczepienie w wieku od 9 do 25 lat.

Chirurgiczne usuwanie brodawczaków

Istotą metody jest usunięcie nowotworu skalpelem, co wiąże się z powstawaniem blizn i wydłużeniem czasu gojenia. Dlatego stosuje się go tylko wtedy, gdy konieczne jest usunięcie dużego brodawczaka lub w przypadkach, gdy konieczne jest przeprowadzenie badania histologicznego, ponieważ zakłada się w nim powstawanie komórek nowotworowych.

Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, dzięki czemu jest bezbolesny. Lekarz usuwa sam nowotwór skalpelem i wychwytuje otaczającą zdrową tkankę. Jest to konieczne, aby wyeliminować ryzyko ponownego powstania brodawczaka w tym samym miejscu. Jeśli ma nogę, wycina się ją nożyczkami chirurgicznymi, a za pomocą elektrokoagulatora naczynie krwionośne, które zasila nowotwór, zostaje „zamknięte". Pozostała rana jest zszyta, potraktowana środkiem antyseptycznym i przykryta sterylnym bandażem.

Obecnie chirurgiczne usuwanie brodawczaków wykonuje się głównie wtedy, gdy istnieje podejrzenie tworzenia się komórek nowotworowych.

Kriodestrukcja

Metoda polega na wykorzystaniu niskich temperatur do niszczenia komórek brodawczaka. Realizuje się to poprzez zastosowanie ciekłego azotu, którego temperatura wynosi -196°C. Istotą zabiegu jest użycie specjalnej dyszy lub dotknięcie brodawczaka wacikiem zamoczonym w ciekłym azocie. Pod jego działaniem woda zawarta w komórkach natychmiast zamienia się w kryształki lodu, które niszczą je od wewnątrz. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub bez niego, ponieważ czas ekspozycji na ciekły azot nie przekracza 5-20 sekund.

Złożoność metody polega na doborze prawidłowego czasu ekspozycji, aby usunąć brodawczaka na pełną głębokość i nie uszkodzić zdrowych tkanek, co doprowadzi do powstania blizn.

Natychmiast po leczeniu ciekłym azotem w miejscu brodawczaka tworzy się biała plama. Następnie tworzy się na nim mały bąbelek z przezroczystą lub różowawą zawartością płynu, a otaczająca go skóra staje się czerwona i może nieco puchnąć. Może temu towarzyszyć niewielki dyskomfort w postaci pieczenia lub mrowienia.

Po 3-4 dniach bańka pęka, a na jej miejscu tworzy się skorupa, która po kilku dniach sama znika, odsłaniając zdrową, młodą skórę. W żadnym wypadku nie powinieneś samodzielnie przebijać pęcherza, ranić go ani skórki w inny sposób.

Kauteryzacja brodawczaków ciekłym azotem jest możliwa tylko w przypadkach, gdy całkowicie wykluczona jest możliwość powstania w nim komórek nowotworowych. Ta metoda jest najczęściej stosowana do usuwania brodawczaków i brodawek narządów płciowych na:

• wieki;
• Twarz;
• małe stawy;
• genitalia.

Usuwanie brodawczaków laserem

Zastosowanie lasera do usuwania brodawczaków jest również możliwe tylko w przypadkach, gdy ich złośliwość jest całkowicie wykluczona. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i polega na odparowaniu wilgoci w komórkach brodawczaka za pomocą energii cieplnej lasera. W ten sposób skoncentrowana wiązka lasera jest kierowana na nowotwór. Czas ekspozycji nie przekracza 1 minuty.

W rezultacie w miejscu brodawczaka tworzy się skorupa, a otaczająca ją skóra staje się czerwona i pęcznieje. Skórka zniknie sama w ciągu tygodnia. Nie można go moczyć i gotować na parze przez 3 dni, a także odrywać i ranić, ponieważ jest obarczony bliznami. Dodatkowo w ciągu 2 tygodni po usunięciu brodawczaka warto zabezpieczyć obszar zabiegowy przed działaniem promieni słonecznych. W przeciwnym razie istnieje duże prawdopodobieństwo przebarwień tego obszaru.

Podczas usuwania brodawczaków na twarzy za pomocą lasera nie nakładaj kosmetyków dekoracyjnych na dotknięty obszar, aż do całkowitego wygojenia.

Po odpadnięciu skórki odsłania się zdrowa różowa skóra, która stopniowo nabiera normalnego odcienia. Jest to główna zaleta laserowego usuwania brodawczaków, ponieważ nie powoduje powstawania blizn i blizn. Mogą powstawać tylko wtedy, gdy usuwa się duże nowotwory i naruszane są zasady opieki w okresie pooperacyjnym. Ponadto usuwanie laserem całkowicie eliminuje ryzyko infekcji rany i jest metodą całkowicie bezkrwawą, ponieważ pod wpływem energii cieplnej następuje natychmiastowa koagulacja drobnych naczyń krwionośnych.

Za pomocą lasera brodawczaki usuwa się głównie na:

• ręce;
• nogi i stopy;
• Twarz;
• wieki;
• szyja;
• genitalia.

Laser to jedyny niezawodny sposób na usunięcie brodawek podeszwowych, ponieważ ich korzenie mogą wejść w tkankę na 1 cm lub więcej.

Elektrokoagulacja brodawczaków

Istotą metody jest wykorzystanie prądu elektrycznego do usuwania brodawczaków. Za pomocą specjalnego aparatu zwanego elektrokoagulatorem lekarz wychwytuje brodawczaka i odcina go w zdrowej tkance. W tym przypadku krwawienie jest całkowicie nieobecne, ponieważ energia cieplna prądu wystarcza do koagulacji małych naczyń krwionośnych. Ale zabieg może być bolesny, zwłaszcza jeśli konieczne jest usunięcie narośli w obszarach ciała o delikatnej skórze.

Po elektrokoagulacji tworzy się również skorupa. Cały okres rekonwalescencji trwa 7-10 dni. Po odpadnięciu skorupy skóra pod nią powinna być chroniona przed uszkodzeniem i ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe.

Metoda służy do usuwania brodawczaków w różnych częściach ciała. Ponadto elektrokoagulację można również stosować w przypadkach, gdy wymagane jest przeprowadzenie badania histologicznego nowotworu i dokładne ustalenie jego charakteru. Ale wynik zabiegu zależy wyłącznie od kwalifikacji i doświadczenia lekarza, podobnie jak w innych przypadkach, ponieważ jeśli usunięcie nie jest wystarczająco głębokie, brodawczak może ponownie utworzyć się w tym samym obszarze.

Chirurgia fal radiowych

Ta metoda jest jedną z najbardziej zaawansowanych w usuwaniu wszelkiego rodzaju brodawczaków. Polega na użyciu specjalnego aparatu. Ale jednocześnie ma wiele wspólnego z laserowym usuwaniem brodawczaków. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, a usunięcie następuje bezpośrednio na skutek ekspozycji nowotworu na fale radiowe. Dzięki nim możliwe jest całkowite wycięcie brodawczaka o dowolnej wielkości i lokalizacji, a także uniknięcie blizn.

Chemiczne usuwanie brodawczaków

Metoda polega na regularnym stosowaniu specjalnych związków na brodawczaka, które niszczą ich komórki, co prowadzi do późniejszego zaniku nowotworu. Ale podczas stosowania takich leków ważne jest, aby zachować szczególną ostrożność, aby nie dopuścić do kontaktu substancji ze zdrową skórą.

W ten sposób każdy może stawić czoła powstawaniu brodawczaków. Nie ma skutecznego zapobiegania zakażeniu HPV, a szczepionki chronią jedynie przed najbardziej niebezpiecznymi szczepami wirusa pod względem ryzyka raka. Niemniej jednak w większości przypadków nie powodują one znacznych niedogodności dla osoby, z wyjątkiem brodawek narządów płciowych i odbytu, które należy usunąć. W każdym razie można szybko i skutecznie pozbyć się wszelkich brodawczaków, ale ponieważ nie można całkowicie zniszczyć wirusa HPV w organizmie za pomocą leków, a zawsze istnieje ryzyko ponownego zakażenia lub innym szczepem, istnieje możliwość, że problem powróci ponownie. Jedynym niezawodnym sposobem na zminimalizowanie prawdopodobieństwa powstania brodawczaka jest wzmocnienie układu odpornościowego. A jeśli pojawiają się i stanowią defekt kosmetyczny lub przeszkadzają w codziennym życiu człowieka, skontaktuj się z dermatologiem. Lekarz będzie w stanie dokładnie odróżnić brodawczaki od innych nowotworów skóry i rozwiąże ten problem w ciągu kilku minut.